Καλοκαίρι

Το καλοκαίρι είναι περίεργη εποχή... Ή θα την λατρεύεις ή θα την μισείς!
Και πιο συχνό είναι βέβαια να την λατρεύεις γιατί τότε έχεις την ευκαιρία να χαλαρώσεις έστω και μία ζεστή μέρα σε κάποια παραλία (εξαρτάται βέβαια σε ποια).
Χωρίζεται όμως και αυτή η ίδια εποχή σε μικρότερες περιόδους.
Πρώτη είναι εκείνη η φάση που επιτέλους πετάς από πάνω σου τα βαριά ρούχα του χειμώνα και πέφτεις με τα μούτρα στα πολύχρωμα t-shirts. Είναι η περίοδος που περίμενες με τόση ανυπομονησία σχεδόν από το τέλος του προηγούμενου καλοκαιριού.
Δεύτερη φάση είναι εκείνη που έχεις συνειδητοποιήσει πια για τα καλά ότι γύρω σου είναι όντως καλοκαίρι! Εδώ είναι που συνήθως βλέπουμε παντού γύρω πάρτυ και σχεδόν κάθε μέρα είμαστε έξω με φίλους! Ίσως η πιο ξέφρενη περίοδος του έτους! Βέβαια εδώ είναι που δεν αντέχεις και τον ιδρώτα τον δικό σου και των γύρω σου οπότε τα νεύρα σου γίνονται λίγο τσατάλια.. Αλλά αντέχεις γιατί σου αρέσει τόσο που είναι ακόμα καλοκαίρι!
Τρίτη και τελευταία είναι εκείνη που σε διακατέχει η μελαγχολία.. Που καταλαβαίνεις ότι το καλοκαίρι οδεύει προς το τέλος του και μαζί και όλος ο ενθουσιασμός σου.. Ξεκινάς να λες καλό χειμώνα μόνο και μόνο γιατί πρέπει να το ευχηθείς αν και μέσα σου σε εκνευρίζει τόσο!
Όπως και να έχει αυτή είναι η δική μου οπτική γωνία. Το καλοκαίρι για τον καθένα από εμάς είναι σαν ένα νεφέλωμα κατά τον χειμώνα και μία μαγεία όταν συμβαίνει..
Αξίζει να το απολαύσουμε όσο διαρκεί! 

Νύχτα

Στο πραγματικά βαθύ σκοτάδι, όλων των ειδών οι περίεργες καταστάσεις ήταν εφικτές...

Καταστροφές και Θαύματα

Είναι γεγονός πως ό,τι βλέπουμε γύρω μας και το θαυμάζουμε για τη φυσική του ομορφιά μπορεί να οφείλεται σε κάποια καταστροφή, για παράδειγμα η Καλντέρα της Σαντορίνης. Κάπως έτσι και στη ζωή μας δεν μπορούν να υπάρξουν τα θαύματα χωρίς τις καταστροφές.
Τις χρειαζόμαστε για να μπορούμε να αντιληφθούμε καλύτερα αυτό που συμβαίνει γύρω μας και να αποκτήσουμε τη δύναμη να δημιουργήσουμε ή να δεχτούμε τα θαύματα στη ζωή μας!
Κάθε καταστροφή είναι ένα μάθημα αλλά και κάθε θαύμα είναι ένα δώρο :)  

Vanilla life!

Και απροσδόκητα, κάνοντας μάθημα για μηχανή έρχεσαι αντιμέτωπος με μία αλήθεια που όλοι σου έχουν επαναλάβει αρκετές φορές (φίλοι, συγγενείς, καθηγητές)!
Συνειδητοποιείς λοιπόν μετά από ένδειξη του πιο σημαντικού δασκάλου στη ζωή σου (αυτού της οδήγησης γιατί κατά κάποιο τρόπο μπορεί να ελέγξει τη ζωή σου) αυτό που σε εμποδίζει να κατακτήσεις τα μεγαλύτερα όνειρα σου είναι η καταραμένη απαισιοδοξία σου και η έλλειψη πίστης στον εαυτό σου!
Παίρνοντας λοιπόν με απίστευτη άνεση και χάρη τις στροφές ανάμεσα στους κώνους κάνεις μία ριζική αναθεώρηση της vanilla ζωής που είχες μέχρι τώρα και αποφασίζεις με τόλμη να βάλεις λίγη γεύση!

Άνθρωποι

Είναι στιγμές που χάνεις την πίστη σου στους ανθρώπους... Όπως συμβαίνει τώρα.
Αλλά πρέπει πάλι να σκεφτείς το αν αξίζει το είδος σου να το υποβαθμίζεις για μία βλακεία (καθολικώς παραδεκτή ως τέτοια) ενός ατόμου ή απλά να το θεωρήσεις μία άσχημη στιγμή;
Βεβαίως ο εγωισμός σου δεν θα σε αφήσει να το δεχτείς αλλά κατά βάθος όλα κάπως έτσι καταλήγουν..! 

Φίλοι..

Το κακό του να έχεις λίγους καλούς φίλους είναι ότι κάποτε θα αναγκαστείς να μείνεις μόνος σου...

αλλάζουμε;

"Μα πώς το ξέχασες πως δεν μπορεί να βασιζόμαστε στις υποσχέσεις που μας δίνει ο κόσμος, αφού αλλάζει κάθε φορά που γεννιέται ή πεθαίνει ένας άνθρωπος".
Αυτό το είπε ο Σεφέρης.
Με αφορμή λοιπόν αυτή του τη διαπίστωση έρχομαι να ρωτήσω το εξής φλέγον ερώτημα: Τελικά ο άνθρωπος αλλάζει; Εδώ ολόκληρος κόσμος αλλάζει με το παραμικρό, εμείς τα ψήγματα σκόνης στο σύμπαν χρειαζόμαστε μεγαλύτερες αφορμές;
Ναι, ο άνθρωπος δεν αλλάζει με τέτοια συχνότητα όπως οι γεννήσεις και οι θάνατοι στον κόσμο (συχνότητα < 3") αλλά δεν παύει να είναι ζωντανός οργανισμός, που εξελίσσεται, μαθαίνει, απογοητεύεται και του συμβαίνουν άλλα διάφορα που δεν μπορούμε παρά να πιστέψουμε πως σίγουρα αλλάζει...
Παραμένει στην ίδια βάση και αυτό είναι που ονομάζουμε χαρακτήρα, όμως τα παρακλάδια του δεν μένουν σταθερά...
Και πρέπει, πιστεύω, να το έχουμε κατά νου.

Ευτυχώς!

Thank God, music stays for the eternity!