Τέλος στις γυναίκες-γλάστρες (;)

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η ζωή μας στρέφεται γύρω από την οικονομική κρίση, η οποία προβάλλεται μέσα από τα Μ.Μ.Ε ως ένα τούνελ ατελείωτο, σκοτεινό και δίχως σημάδια ελπίδας και εξέλιξης. Δυστυχώς, η υπάρχουσα κατάσταση η οποία κατά την γνώμη μου δεν είναι τόσο μαύρη όσο παρουσιάζεται είναι μόνο η επιφάνεια. Θα μιλήσω για μία διαφορετική κρίση, η οποία είναι σύνηθες φαινόμενο της καθημερινότητάς μας. Ως γυναίκα θα κάνω μία αναφορά στην γυναικεία υπαρξιακή κρίση. Η αφορμή ήταν πολύ απλή, μιας και υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα όσων θα αναφέρω.

Η θέση της γυναίκας αφενός στην κοινωνία αφετέρου στην οικογένεια έχει αλλάξει ριζικά. Σαφώς η κατάσταση είναι βελτιωμένη και η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως ενεργός πολίτης και όχι ως ένα υποκείμενο δίχως λόγο και άποψη. Οι γυναίκες δίνοντας πολλούς αγώνες, δείχνοντας μεγάλη υπομονή και παλεύοντας τις παγιωμένες αντιλήψεις που υπήρχαν κατά τους, κατάφεραν να εξισωθούν με τον άνδρα τόσο επαγγελματικά όσο και στο πλαίσιο της οικογένειας και ολόκληρης της κοινωνικής ζωής.

 Οι νέες επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις, η ολοένα εκτεινόμενη εκβιομηχάνιση και οι συνακόλουθες αλλαγές στην οικονομική και κοινωνική δομή μαζί με την διάδοση νέων ιδεολογιών κατάφεραν και μετέτρεψαν την γυναίκα από εργάτρια στο ίδιο της στο σπίτι σε εργαζόμενη μητέρα.

 Το έργο της είναι σαφώς δυσκολότερο, αφού τώρα καλείται όχι μόνο να εργάζεται αλλά να πληροί και τον ρόλο της μητέρας, της συζύγου και φυσικά της νοικοκυράς. Η γυναίκα απέκτησε δικαίωμα στην μόρφωση και πλέον διεκδικεί τα δικαιώματά της σε περιπτώσεις που αυτά είτε υποτιμώνται είτε καταπατώνται.

 Παρόλα αυτά, ιδίως το τελευταίο διάστημα διακρίνω γυναίκες και θα μιλήσω ιδιαίτερα για τις μικρότερες ηλικίες, οι οποίες εύκολα αποκτούν ταμπελίτσες. Συγκεκριμένα, υπάρχουν οι γυναίκες- γλάστρες, οι γυναίκες του cosmopolitan, οι γυναίκες των bar, οι γυναίκες του γκρίζου πορτοφολιού, οι γυναίκες- αλητεία, των οποίων το λεξιλόγιο συνεχίζει να με εντυπωσιάζει αρνητικά κάθε φορά που βρίσκομαι παρούσα.

 Φαντάζομαι μία γυναίκα, η οποία κατέχει στην κοινωνία την θέση που της ταιριάζει. Δίχως να υποτιμάει των άνδρα, να προσφέρει στην οικονομία, να είναι σεβαστή μητέρα και να συμμετέχει δίκαια στην ανατροφή των παιδιών.Φαντάζομαι μία γυναίκα, καλλιτέχνιδα, ζωγράφο, μουσικό, ερευνήτρια, γιατρό, δικαστίνα, φυσικό επιστήμονα, πολιτικό. Φαντάζομαι μία γυναίκα, υπουργό, πρωθυπουργό, επιχειρηματία.Μία γυναίκα, η οποία απέχει από διαφημίσεις, καλλιστεία και γενικότερα όπου το γυναικείο σώμα αποτελεί την μοναδική προβολή.

Πιστεύω ότι, η ανθρώπινη προσωπικότητα είναι θεμιτό να παρουσιάζεται στο σύνολο τους, όχι τεμαχισμένη. Η καλλιέργεια, η παιδεία και η μόρφωση οφείλουν να είναι άξονες και στόχοι ζωής.

Η γυναίκα οφείλει να σπάσει τα δεσμά που την κρατούν αιχμάλωτη στο ίδιο της το σώμα. Έχει την δύναμη, όχι απλά να καλλωπίζει την εμφάνιση της αλλά να περιποιείται και καταλλήλως την ψυχή της.

Χρειαζόμαστε γυναίκες με όραμα, με δύναμη ψυχής και φυσικά θηλυκότητα!

Τρομάζω στην ιδέα ότι η ίδια η γυναίκα ευτελίζεται και ταπεινώνεται στα μάτια ολόκληρης της κοινωνίας!

Το ζητούμενο δεν είναι να παλεύουμε μόνο για την ισότητα των φύλων, είναι να αποδεικνύουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς ότι δεν είμαστε φερέφωνα των προτύπων που προβάλλονται! Κάθε γυναίκα είναι ξεχωριστή, δεν έχει την ανάγκη να αναγνωρισθεί απλά και μόνο συμμετέχοντας στην μάζα.

Οφείλουμε να αναζητήσουμε την θηλυκή μας ταυτότητα, να αντιμετωπίσουμε αυτήν την υπαρξιακή κρίση, να βάλουμε τέλος στην αδράνεια που θέτει την γυναίκα ένα καλλωπιστικό χώρου.

Πηγή: http://www.newsfilter.gr/
Κείμενο: Εμμανουέλα Αλεξάνδρου